“Σε όνειρο είδα το Χρυσαφένιο Δάσος που κρύβει τα Αινίγματα του Κόσμου,
Και περιπλανήθηκα σ’ ένα Κρυφό Μονοπάτι,
Που στην Πύλη του συχνά με είχαν οδηγήσει οι σκιερές παρουσίες κάποιων άγνωστων.
Παράξενα οράματα είδα ενώ στεκόμουν μόνος,
Σαν απαλή φλόγα στην αγκαλιά της πέτρας
Και γέλια άκουσα και μουσική γλυκιά,
Αυτά, με οδήγησαν κι εγώ δεν ξέρω που,
Γιατί είχα ξεστρατίσει από το Μονοπάτι.
Το Κάλεσμα μιας άγνωστης φωνής έφτασε σε μένα από τα σκιερά δέντρα,
Η φωνή ενός άγνωστου κι όμως τόσο γνώριμη,
Κι έτρεξα μέσα από το γρασίδι και την απαλή δροσιά,
Μόνο για να συναντήσω αυτή τη Φωνή.»
-Amalthia of the Children of the Twilight- (σε ελεύθερη απόδοση από την αρθρογράφο)
Και ποιος δεν έχει ακούσει αυτή τη Φωνή… αντηχεί στη μυστικιστική επιβλητικότητα των δασών και στο μητρικό μουρμούρισμα της θάλασσας. Σε βρίσκει τις ώρες που το Φως παλεύει με το Σκοτάδι, το δειλινό και το λυκόφως. Σε βρίσκει καθώς αγναντεύεις εκείνη τη μενεξεδένια γραμμή στον ορίζοντα που γεμίζει την καρδιά με μια απροσδιόριστη μελαγχολία κι είναι η ψυχή σου που σε παροτρύνει ν’ ακούσεις. Ν’ ακούσεις τις ασημένιες σάλπιγγες της Αυλής των Ξωτικών που σε καλούν να επιστρέψεις σ’ έναν κόσμο που κάποτε γνώρισες στη γέννηση του…