Όλη μας η ύπαρξη συνοψίζεται σε μερικά απλά πράγματα… είναι το χώμα που πατάμε, ο αέρας που αναπνέουμε, τα κόκαλα των προγόνων μας, απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, που χτυπούν σε κάθε βήμα της αναζήτησης μας για τον πραγματικό μας εαυτό και τη βαθύτερη αλήθεια του πανέμορφου αυτού κόσμου. Είναι η εσωτερική μας αγωνία για τα μεγάλα μυστήρια που αγκαλιάζουν την κάθε μας κίνηση και η αέναη αναζήτηση μας για την παιδική αφέλεια που μας στερεί βάναυσα η καθημερινή μας μάχη με αυτό που προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι μας χαρακτηρίζει.

Αυτή είναι μια πολύ κουραστική διαδικασία την οποία λίγοι τολμούν να διαψεύσουν πόσο μάλλον να καταργήσουν, προκειμένου να διασχίσουν το κατώφλι του φαίνεσθαι και να αντικρύσουν την ουσία της ύπαρξης. Κι η ουσία της ύπαρξης χτυπά στην καρδιά μέσα μας σαν αρχαία φλέβα που μεταφέρει ρυθμικά αναμνήσεις από την εποχή που η σοφία περίμενε στην επιφάνεια ενός φύλλου, σ’ ένα τραχύ φλοιό, σ’ έναν παφλασμό του νερού… περίμενε κάποιον… περίμενε και ανάσαινε σαν πρωτόγονο θηρίο που έχασε το δρόμο του τις πρώτες μέρες της δημιουργίας του Κόσμου. Ποιος θα αγγίξει ένα νοτισμένο κλαδί, ποιος θα μυρίσει το βρεγμένο χώμα, ποιος θα κοιτάξει στα μάτια τον λύκο, το ζαρκάδι, το γεράκι και δε θα παραδεχτεί ότι έτσι ήταν… έτσι ήταν εκείνες τις πρώτες εποχές, όταν ζούσαμε κοντά, τόσο κοντά σε αυτό που σήμερα μας φοβίζει;